Αυτό το βιβλίο του Auster, αποτελείται από τρία κείμενα: «Το πορτραίτο ενός αόρατου ανθρώπου», «το βιβλίο της μνήμης», ενώ στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται μια συνέντευξη με τίτλο «η Επινόηση της Μοναξιάς», που είχε δώσει παλιότερα ο συγγραφέας. Το πρώτο είναι ένα αφήγημα που έχει σαν αφορμή το θάνατο του πατέρα του συγγραφέα, ενός απόμακρου και ψυχρού ανθρώπου. Ενώ ο αφηγητής φροντίζει τις υποθέσεις του πατέρα του κι αδειάζει το πατρικό του σπίτι βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο οικογενειακό μυστικό, το οποίο φωτίζει τη συμπεριφορά του πατέρα του μέσα στα χρόνια.

Στο επόμενο αφήγημα ο Auster μεταπηδά από τον ρόλο του γιου στον ρόλο του πατέρα. Μέσα από ένα κολάζ σκέψεων και εικόνων ο συγγραφέας πραγματεύεται τη μοναχική φύση της αφήγησης και της συγγραφής.

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μία συνέντευξη που είχε δώσει ο Auster στον πανεπιστημιακό I.B. Siegumfeldt πριν από τριάντα χρόνια, με θέμα την Επινόηση της Μοναξιάς. 

Αποσπάσματα απ’ το βιβλίο:

…οι φωνές μας αντήχησαν θριαμβευτικά πάνω από τη μοναξιά του μικρού δωματίου, έτσι ακούστηκε. Όταν όμως εκείνη ξανασκέφτηκε τις φωνές αργότερα, εκείνες που φώναζαν προς το ταβάνι μες στο σκοτάδι, έμοιαζαν γεμάτες παράπονο, αναζήτηση και μοναξιά. Λες και ο καθένας μας φώναζε δυνατά ν’ ακουστεί η ανάγκη του… σελ. 31

…Γδυνόμασταν μαζί, αγγιζόμασταν, ρουφιόμασταν και γλειφόμασταν, κάναμε τρυφερό ή άγριο έρωτα για να αντέξουμε, για να ξεπεράσουμε την ανία, το χάος και την εξάντληση της ημέρας. Κάναμε παιδιά μαζί για να αντέξουμε, για να κάνουμε τον δικό μας κόσμο πιο πλούσιο και πιο απρόβλεπτο. Πηγαίναμε διακοπές, γιορτάζαμε γενέθλια και Χριστούγεννα, τα βράδια ξαπλώναμε δίπλα δίπλα και το πρωί βοηθούσαμε ο ένας τον άλλο να κάνουμε τη ζωή κάτι παραπάνω από ανεκτή. Αγγιζόμασταν ανάλαφρα ή αχόρταγα, είχαμε φαντασιώσεις μαζί για όσες ερωτικές απολαύσεις μπορούσαν να υπάρξουν – διατηρούσαμε ένα αδιάκοπο φλερτ ο ένας για τον άλλο, για να ομορφύνουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν περισσότερο. Τι άλλο να κάνουμε δηλαδή; … σελ. 43

… Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω μια αλλιώτικη ζωή. Θα έκανα ό, τι ήταν δυνατό, σχεδόν τα πάντα, για να μην είμαι ένας συνηθισμένος άντρας σε έναν κόσμο που αναπαραγόταν επ’ άπειρον, όπου όλοι έμοιαζαν με όλους και όπου η ζωή έμοιαζε προκαθορισμένη. Μια επίπεδη και ασήμαντη ζωή· δεν άντεχα καν στη σκέψη ότι εγώ ή εκείνη ήμασταν έτσι, το έλεγα συχνά. Και εκείνη είπε ότι ήξερε… σελ. 111

…Δεν είναι αλήθεια ότι ο έρωτας δημιουργείται από το τίποτα, τυχαία, αυτοί το άφησαν να δημιουργηθεί, εκείνη κι εκείνος τον προκάλεσαν επίτηδες ο ένας στον άλλο με βλέμματα, αγγίγματα και λόγια. Και τώρα δεν μπορούν πια να ξεφύγουν απ’ αυτόν, κάποια στιγμή έγινε η μη αναστρέψιμη αλλαγή: νιώθουν μεγαλύτερη αφοσίωση ο ένας για τον άλλο, παρά για οποιονδήποτε άλλο. Εκείνη τουλάχιστον. Εκείνος λέει ότι νιώθει τον σφυγμό του να ανεβαίνει κάθε φορά που βλέπει το όνομά της στο κινητό του. Λέει ότι εκείνη είναι όλα όσα εκείνος δεν ήξερε ότι του έλειπαν στη ζωή του… σελ: 197 – 198

TAGS: Βιβλία • Μοναξιά • Οικογενειακές σχέσεις