Με αφορμή, μια φωτογραφία που μου έδειξε το facebook από το μακρινό 2010, θυμήθηκα το πρώτο μου σκυλί τη Λίζα, το αγαπημένο μου κόκερ. Η Λίζα ήταν το πρώτο δικό μου σκυλί. Είχα συμβιώσει στο παρελθόν με άλλα σκυλιά, της γιαγιάς μου, συντρόφων, φίλων σε διακοπές. Αυτό όμως ήταν κατάδικο μου. Την είχε πριν ένας γνωστός μου και η πρώτη μας συνάντηση ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Σίγουρα για μένα, για την Λίζα δεν είμαι τόσο σίγουρη. Λίγα χρόνια μετά, όταν μου ανακοίνωσε ότι έπρεπε να τη δώσει, ήταν ήδη 3χρονών, δεν πίστευα πως μπορούσε να αποχωριστεί αυτό το σκυλί (και κάθε σκυλί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Αυτή την όμορφη, καλοσυνάτη κοκερίνα.

Θυμάμαι του ζήτησα να την κρατήσω μια εβδομάδα δοκιμαστικά και μετά θα του απαντούσα. Η εβδομάδα πέρασε, έφυγα για λίγο σε προγραμματισμένο ταξίδι στο εξωτερικό και όταν επέστρεψα την πήρα, πήγα στο κτηνίατρο για το τσιπάκι και φύγαμε για διακοπές στο νησί. Έκτοτε δεν ξαναχωρίσαμε.

Θυμάμαι ακόμα αυτό το πρώτο μας ταξίδι. Την είχα βάλει στα ειδικά κλουβάκια του πλοίου και σε κάθε λιμάνι πήγαινα και την πρόσεχα από φόβο μην μου την κλέψουν. Μετά έμαθα ότι μπορούμε να ταξιδεύουμε παρέα στο κατάστρωμα. Είχα πάρει νερό, τροφή, μαντιλάκια, λουράκια, πανάκια. Το άγχος της πρωτάρας, και αν χρειαστεί και αυτό και αυτό και αυτό.

Η Λίζα λοιπόν ήταν ένα άγιο κόκερ. Φιλική προς όλους, παιδιά, άντρες, γυναίκες. Ήταν το σκυλί  με το οποίο όσοι τα φοβόντουσαν εκπαιδεύτηκαν να το ξεπεράσουν. Ειδικά με τα παιδιά, είχε απίστευτη υπομονή, της τραβούσαν τα αυτιά, την ουρά και εκείνη τα φιλούσε με ένα γλείψιμο στο μάγουλο. Αγαπούσε το νερό και τη θάλασσα, άπειρες ώρες παίζαμε με το μπαλάκι, μέχρι που κοκκίνιζαν τα μάτια της και κουρασμένη ξάπλωνε στην άμμο.

Ήταν ήσυχη και αθόρυβη. Τότε συστεγάζονταν το γραφείο μου με το σπίτι. Ελάχιστοι πελάτες γνώριζαν ότι στο σπίτι υπήρχε σκύλος, μιας και ποτέ δεν ενόχλησε. Την είχα μαζί μου στις βόλτες, στα ψώνια. Στην γειτονιά την ήξεραν και όλοι την αγαπούσαν. 

Το Λιζάκι άρχισε να μεγαλώνει και να έχει προβλήματα στα πίσω πόδια. Ήταν καθαρόαιμο κόκερ (δεν κατάλαβα την τρέλα με τα pedigree) και είχε δυσπλασία στα πίσω της πόδια. Παρά τις ακτινογραφίες δεν βρέθηκε τρόπος να ανακάμψουμε την αναπόφευκτη πορεία. Έκανε γυμναστική σε πισίνα με σωσίβιο, έκανε βελονισμό, της πήρα ροδάκια, ειδικό λουρί για να της σηκώνω τα πίσω πόδια. Όμως σταδιακά χειροτέρευε.

Στα σκαλιά προς τα κάτω κουτρουβαλούσε και προς τα πάνω δύσκολα τα ανέβαινε. Στο σπίτι δεν κουνιόνταν πολύ, σέρνοντας τα πίσω πόδια έφτανε μέχρι το σαλόνι. Πια την έβρισκα στο ίδιο σημείο για ώρες. Όταν άνοιγα την πόρτα δεν έρχονταν. Έπρεπε να την πλησιάσω εγώ, όμως η χαρά της ήταν αμείωτη, για αυτό και οι αγκαλιές μας είχαν αυξηθεί. Αυτό που με ανακούφιζε ήταν η σκέψη, όπως είχε πει ο κτηνίατρος της, «τα σκυλιά δεν έχουν μνήμη του πριν, ζουν το τώρα».

Θυμάμαι μέσα Νοεμβρίου του 2016 και εκείνη 12χρονών, όταν την είδα μια μέρα να είναι ιδιαίτερα ανόρεκτη. Σαν να το προαισθάνθηκα, έμεινα μαζί της, το επόμενο βράδυ το σκυλί έμοιαζε να υποφέρει, ξενυχτήσαμε αγκαλιά. Νωρίς το ξημέρωμα κατάφερε να κοιμηθεί λίγο. Τ’ είχα πάρει απόφαση, το πρωί θα της έκανα ευθανασία.

Μια ώρα μετά, έφυγε με μια ανεπαίσθητη τελευταία ανάσα.

Παρά την μεγάλη στεναχώρια της απώλειας δεν μετάνιωσα ποτέ που την απέκτησα. Πήρα τόση άνευ όρων αγάπη και χαρά, που δεν ξέρω πως αλλιώς θα είχα λάβει. Είδα πόσο ανόητη μπορούσα να γίνω όταν της φώναζα, και εκείνη χωρίς ίχνος εγωισμού μετά από λίγο έρχονταν για χάδια.

Είδα πως η καλοσύνη της έφερνε όλους κοντά. Έμαθα ότι είναι ωραίο να φροντίζεις ένα πλάσμα, αυτό που προσφέρεις είναι ελάχιστο σε σχέση με όσα σου δίνει. Έμαθα επίσης να αποχαιρετώ, όταν κλείνει ο κύκλος ζωής και να αποδέχομαι την απώλεια. Οφείλω να ομολογήσω ότι η δυσκολία της με είχε κάπως προετοιμάσει. Επίσης, έμαθα πως η αγάπη μου δεν σταματούσε σε εκείνη, για αυτό και αποφάσισα να ξανά πάρω σκύλο, λίγο καιρό μετά.

Έμαθα πως όσα χρόνια και αν περάσουν θα την θυμάμαι, όχι μοιρολατρικά αλλά με περίσσια αγάπη. Όπως σήμερα, που μια τυχαία φωτογραφία της με έκανε να συγκινηθώ και να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, δέκα χρόνια μετά.

Υ.Γ. 1  Η Λίζα πέθανε νωρίς το πρωί στις 16 Νοεμβρίου του 2016.

Υ.Γ. 2  Αργότερα υποδέχτηκα τον Φοίβο, ένα αδέσποτο ημίαιμο τεράστιο (όπως αποδείχτηκε) υπερκινητικό λαμπρατνόρ με τσοπανόσκυλο, που είναι δύσκολο να μην τον ακούσει όλη η πολυκατοικία.

TAGS: κατοικίδια • σχέσεις