Τον Τζούλιαν Μπάρνς δεν τον ήξερα. Τον γνώρισα μέσα από το καταπληκτικό βιβλίο του «Τα τρία επίπεδα της ζωής» εκδόσεις Μεταίχμιο που κυκλοφόρησε το 2013. Αν δεν είχε πάρει το βραβείο ManBooker 2011 νομίζω θα το κέρδιζε επάξια με αυτό το τρυφερό βιβλίο.

Μιλάει για την αγάπη και την απώλεια της. Για την αγάπη που σε ανεβάζει στα σύννεφα ψηλά, που σε προσγειώνει ανώμαλα στην επιφάνεια αλλά και για αυτή που κάποιες φορές φεύγει και την αποχαιρετάμε θάβοντας την στις ρωγμές της καρδιά μας ή λίγα μέτρα κάτω από τη γη.

Ο δεξιοτέχνης του είδους Μπαρνς με μαεστρία μας μεταφέρει σε αυτά τα τρία επίπεδα και στο τέλος μας βυθίζει στην απώλεια που και ο ίδιος βίωσε όταν πέθανε η γυναίκα του: «Η οδύνη είναι μια ανθρώπινη και όχι μια ιατρική κατάσταση, κι ενώ υπάρχουν χάπια που σε βοηθούν να την ξεχάσεις –και μαζί όλα τα άλλα- δεν υπάρχουν χάπια που να τη γιατρεύουν. Όσοι την υφίστανται δεν πάσχουν από κατάθλιψη, αλλά είναι απλούστατα ορθώς, καταλλήλως και μαθηματικά («πονάει όσο αξίζει») θλιμμένοι».

«Η θλίψη αναδιαρθρώνει τον χρόνο· τη διάρκεια, την υφή και τις λειτουργίες του. Η μία μέρα δεν διαφέρει από την άλλη, οπότε ποιος ο λόγος να ξεχωρίζουν και να έχουν διαφορετικές ονομασίες; Αναδιαρθρώνει επίσης τον χώρο».

Δεν είναι ένα καταθλιπτικό βιβλίο, είναι απαλό, έχει πλάκα -ξέρει να βάζει τους ήρωες του να αυτοσαρκάζονται δεχόμενοι την ήττα στον έρωτα και είναι βαθιά ανθρώπινο.

TAGS: Βιβλία • Ψυχολογία