«Μαμάδες στα πρόθυρα νευρικής Κρίσης» (mother’s burn out)
Όταν σκεπτόμαστε μια μητέρα και τα παιδιά της, μας έρχονται στο μυαλό εικόνες χαράς, αγάπης και στοργής. Όμως συχνά η καθημερινότητα πολλών μητέρων δεν τους επιτρέπει να βιώνουν την μητρότητα με αυτά τα συναισθήματα.
Μια μητέρα, μου με εξομολογήθηκε κάποτε: «Είναι αμαρτία που υπάρχουν φορές που νοσταλγώ τη ζωή μου χωρίς τα δυο μου παιδιά;» και συμπλήρωσε «είναι μέρες που θέλω να ανοίξω την πόρτα και απλά να εξαφανιστώ από όλους και από όλα. Όμως το πώς νιώθω για την οικογένεια μου δεν μου επιτρέπει να το κάνω, και έτσι περνάνε αυτές οι δύσκολες μέρες».
Οι απαιτήσεις που τίθενται στις μητέρες σήμερα από την κοινωνία, τα μέσα μαζική ενημέρωσης είναι πολλές. Σ’ αυτές έρχονται να προστεθούν και οι προσδοκίες των ίδιων των μαμάδων από τον εαυτό τους. Πόσο νοικοκυρές πρέπει να είναι, πόσο χαλαρές και ήρεμες με τα παιδιά, πόσο αποδοτικές στη δουλειά και πόσο να προσέχουν τον εαυτό τους και να μην τον παραμελούν.
Οι μητέρες είναι υπεύθυνες και έχουν περισσότερα καθήκοντα και αρμοδιότητες κάθε μέρα, και από το πιο σημαντικό και υψηλόμισθο στέλεχος μεγάλης εταιρείας. Έχουν να ξυπνήσουν τα παιδιά, να ετοιμάσουν το πρωινό, να ταΐσουν τον σκύλο, να μαζέψουν λίγο το σπίτι, να ξανα-ξυπνήσουν τα παιδιά που δεν σηκώνονται, να τους διαλέξουν τα ρούχα, να πάρουν πρωινό όλοι μαζί, να τους υπενθυμίσουν τα σημαντικά γεγονότα του δικούς τους προγράμματος, να ντυθούν και να ετοιμαστούν οι ίδιες για τη δουλειά, να βάλουν το κολατσιό των παιδιών στην τσάντα και μετά να ξεκινήσει η διανομή του καθένα στη δουλειά ή στο σχολείο του. Και όλα αυτά πριν το ρολόι δείξει 9:00 το πρωί. Δεν θα αναφερθώ στην περίπτωση που κάποιο από τα παιδιά αρρωστήσει.
Τα συμπτώματα της εξουθένωσης:
Πολλές μητέρες φτάνουν να αισθάνονται εξαντλημένες, κουρασμένες, απογοητευμένες, ευέξαπτες, να φωνάζουν και να θυμώνουν εύκολα και μετά να νιώθουν ενοχές, να είναι φοβισμένες και να αισθάνονται αβοήθητες. Μπορεί επίσης να έχουν πονοκεφάλους, πόνους στο σώμα, αϋπνία ή τάση να κοιμούνται συνέχεια. Αν όλα αυτά τα συμπτώματα σας φαίνονται οικεία και σας έρχεται να φωνάξτε καθημερινά «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» είναι πιθανό να είστε στα όρια της εξάντλησης.
Τι μπορώ να κάνω?
Χρειάζεται να αναθεωρήστε τις καθημερινές σας υποχρεώσεις και καθήκοντα, και να βρείτε λίγο χρόνο για εσάς, όσο απίστευτο και αν σας ακούγεται αυτό, και όσο ανελαστικό και αν πιστεύετε πως είναι το πρόγραμμα σας.
Να ζητήστε βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών, όσο αδύνατο και αν ακούγεται αυτό. Από τον σύζυγο, από γονείς και πεθερικά, ακόμα και από φίλες μαμάδες. Μπορεί στην αρχή να αρνηθούν να σας βοηθήσουν γιατί μέχρι τώρα μια χαρά τα καταφέρνατε, οπότε δεν βρίσκουν λόγο για να ξεβολευτούν. Χρειάζεται να επιμείνετε.
Τέλος, μπορείτε να απευθυνθείτε σε έναν ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή που θα σας βοηθήσει να μιλήστε για όσα σας πιέζουν, να επαναξιολογήστε τις προτεραιότητες σας, να απαλλαγείτε από τις ενοχές του πόσο καλή μητέρα είστε για παιδιά σας, και τι γνώμη έχουν όλοι άλλοι για εσάς, ώστε η κάθε μέρα να μην φαντάζει με Γολγοθά.
Δυστυχώς τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης, ο κάθε γονιός κάνει το καλύτερο που μπορεί, όταν όμως υπάρχει κάτι που δεν ξέρει ή δεν μπορεί, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να ζητήσει βοήθεια και συμπαράσταση.
Έρα Μουλάκη
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
TAGS: γονείς • γονείς και παιδιά • Παιδιά